เขาเกิดมาในครอบครัวสามัญชน ครอบครัวหนึ่ง
พ่อแม่คาดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว เมื่อยามเขาเติบใหญ่
ทะนุถนอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก ดั่งแก้วตาดวงใจ
พร่ำสอนคุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้ ด้วยเกียรติชายชาตรี
เด็กหนุ่มผู้ทระนงองอาจ จากบทบาทลูกสามัญชนคนธรรมดา
ผ่านไปหลายปีเขามีดาวติดอยู่บนบ่า เหมือนตีตราความเป็นคนสูงเกินใคร
หลงลืมไป คำที่พ่อแม่สั่งสอน ไร้อาทรคุณธรรมลับหล่นหาย
คนต่ำกว่าคือบันไดให้เหยียบขึ้นไป คำสั่งนายคือเส้นทางความเจริญ
เขาเกิดมาในครอบครัวสามัญชน ครอบครัวหนึ่ง
พ่อแม่คาดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว เมื่อยามเขาเติบใหญ่
ทะนุถนอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก ดั่งแก้วตาดวงใจ
พร่ำสอนคุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้ ด้วยเกียรติชายชาตรี
เด็กหนุ่มผู้ทระนงองอาจ จากบทบาทลูกสามัญชนคนธรรมดา
ผ่านไปหลายปีเขามีดาวติดอยู่บนบ่า เหมือนตีตราความเป็นคนสูงเกินใคร
หลงลืมไป คำที่พ่อแม่สั่งสอน ไร้อาทรคุณธรรมลับหล่นหาย
คนต่ำกว่าคือบันไดให้เหยียบขึ้นไป คำสั่งนายคือเส้นทางความเจริญ
วันหนึ่งเขาเดินเข้าบ้านกระหยิ่มยิ้ม พร้อมกับยศใหม่
พ่อแก่ๆ ที่ป่วยติดเตียงมองหน้าลูกชาย น้ำตาไหลเป็นสายธาร
วาจาที่แผ่วเบา ปานคำสั่งสุดท้าย อยากให้ลูกชายฟัง
ถอดชุดนั้นโยนทิ้งไป ฉันอยากกอดลูกชายฉันคนเก่า
ก่อนจะตาย อยากให้ฟังคำสอนเจ้า
อย่าลืมเงา จนหาตนค้นไม่เจอ
ก่อนฉันตาย อยากให้จำคำสอนเจ้า
อย่าลืมเงา จนหาตนค้นไม่เจอ